Ήμουνα στο ταξί και πήγαινα για δουλειά. Μεσημεράκι ήτανε. Κάποια στιγμή είδα κάτι χέρια, κάτι πόδια, πάνω σε μια στέγη. Κοίταξα με απορία και είδα ένα αγόρι να σηκώνεται όρθιο και να τρέχει πάνω στην σκεπή. Παραξενεύτηκα. Ήταν η σκεπή του Ιδρύματος Αγωγής Ανηλίκων. Αμέσως είπα στον ταξιτζή την σκηνή που είδα. Εκείνος μου είπε ότι έτσι γίνεται κάθε μέρα. Τα παιδιά σκαρφαλώνουν στην στέγη και μετά φεύγουν. Κουφάθηκα!Κάποια στιγμή σκέφτηκα να τηλεφωνήσω στο Ίδρυμα και να πω τι είδα, αλλά μετά, με την δουλειά ξεχάστηκα.
Ξεφυλλίζοντας την ΘΕΣΣΑΛΙΑ, διάβασα αυτό το άρθρο της Τούλας Κεκάτου.
Όπως είπε και ο ταξιτζής, "συχνό φαινόμενο".
Άραγε, μήπως κάτι άλλο φταίει;
Τα παιδιά είναι παιδιά και πάντα θα θέλουν την ελευθερία τους. Η πολιτεία τι κάνει, ώστε να σωρφονιστούν πραγματικά τα παιδιά και να μην κινδυνεύουν και οι πολίτες απ' τις κακές πράξεις τους;
