Ο τοίχος άσπρος... κι ο γραμμένος επίλογος

Όταν αναχωρήσω,
δε με νοιάζει αν
τα προσφιλή μου αντικείμενα
τα σκεπάσει η σκόνη.
Δε με νοιάζει επίσης αν
ότι αγάπησα ή συνέλεξα
εκποιηθεί σε τιμή ευκαιρίας.
Δε με ενδιαφέρει αν
ιδέες που υπηρέτησα
δεν ισχύουν πλέον.
Μόνη μου έγνοια
ο τοίχος της αυλής μου
να παραμείνει άσπρος,
με φρέσκο ασβέστη,
άγραφο χαρτί
για τα μελλοντικά συνθήματα,
στήριγμα στις κουρασμένες πλάτες,
αντέρεισμα στις ερωτικές εξάρσεις…

******
Όχι, δεν το έγραψα εγώ! Από κει το έκλεψα πάλι:

http://karakoulis.wordpress.com/2008/01/07/elena/

****
Αν ήταν δικό μου, θα συμπλήρωνα:

Δεν με νοιάζει το πότε θα φύγω.
Με νοιάζει το πως.
Θέλω να το νιώσω
και να το γράψω.
Για να υπάρχει ο επίλογος
στο δικό μου βιβλίο ζωής.
Να είναι το δώρο μου,
αντί για στάρι,
στην τελευταία σκηνή.
Να μείνει κάτι από μένα,
στα ράφια.
Έστω, μιας μόνο βιβλιοθήκης.
Αυτό θα με κρατάει ζωντανή!
***
Γιούπι! Πλησίασα την ποίηση!
Κοντά πέρασα…
Παρά λίγο.
Παρά τρίχα!
***
Σ’χωρείστε με κύριε Παναγιώτη! Η ποίησή σας με παρέσυρε και ζήλεψα…