Είχα ειδοποιήσει το ταξί και έτρεχα.
Στην κολώνα της ΔΕΗ ένα κηδειόχαρτο με μια θολή φωτογραφία μου τράβηξε την προσοχή.
Αυτό το χαρτί δεν ήταν του Θανάσση.
Πήγα πιο κοντά.
Κηδεία Γιώργου Μπούρα Σάββατο...
Τρελάθηκα!
Γύρισα πίσω.
Ας περίμενε το ταξί.
Ο γιος του έπλεινε τ' αυτοκίνητο.
"Είναι αλήθεια!" μου είπε.
Σοκαρισμένη πήγα στη δουλειά.
Ο χάρος βγήκε παγανιά στη γειτονιά μου.
Ο κύρ Γιώργος είχε καρκίνο, μα ήταν ξαφνικό ακόμα και για την οικογένειά του.
Για μένα, ακόμη περισσότερο που δεν έμαθα και για την κηδεία.
Παρασκευή - Σάββατο δούλευα μεσημέρι-ξενύχτι. Δεν πήρα είδηση, τίποτα!
Τελικά, πόσο έχουμε αποξενωθεί! Πόσο;
Μόλις σχόλασα απόψε, έτρεξα σπίτι τους.
Από τότε που βγήκε η συγγνώμη, χάθηκε ... η γειτονιά...
Ντρέπομαι!
Καλό ταξίδι κύριε Γιώργο!
