....εκεί που τα μάτια είχαν θολώσει...
ήρθε μια πελάτισσα και μου ζήτησε το wish το περιοδικό του Σωτήρη Πολύζου.
Το έδωσα και μετά πήρα ένα να το ξεφυλλίσω κι εγώ.
Το μυαλό μου δεν ήταν εκεί...
Τα μάτια έτρεχαν πια, όταν "ξύπνησα" βλέποντας την διαφήμηση της παρουσίασης του βιβλίου "Το ταξίδι που λέγαμε..." της Αλκυόνης Παπαδάκη.
Διάβασα...
Ήταν σήμερα, έλεγε.
Τι κρίμα! Κι εγώ να είμαι τόσο χάλια και τόσο άσχημη! Το σημάδι μετά την κόψιμο των ραμάτων ήταν τραγικό. Εγώ, δεν θα κυκλοφορούσα ποτέ έτσι...
"Δε βαριέσαι ρε Κατερίνα, εσύ έτσι κι αλλιώς δεν πας στις παρουσιάσεις" είπα μέσα μου, αλλά μια άλλη μια φωνή μου φωναζε:
"Και θα χάσεις την ευκαιρία να συναντήσεις από κοντά την Αλκυόνη που τόσο θαυμάζεις και αγαπάς, που διάβασε το "Γράμμα στη μάννα με δύο ν"; Που σου έστειλε και πανσέ μεσ' το γράμμα της;"
Προσπάθησα να πνίξω μέσα μου και τις δυο φωνές.
Ξεφύλλισα την Θεσσαλία και διάβασα πάλι για την παρουσίαση και ένα πολύ ωραίο απόσπασμα του βιβλίου που με άγγιξε μέχρι το κόκαλο. Κάτι έλεγε για "ένα λυσσασμένο σκύλο να έρχεται ορμητικά καταπάνω μου, με σκοπό να με ξεσκίσει..."
Κάτι κάναν οι φωνές.
Μαλώναν; Δεν ξέρω. Εγώ πάντως ανατρίχιασα...
Μετά ξεφύλλισα τον Ταχυδρόμο και η αγαπημένη μου η Γλυκερία Υδραίου είχε μια παράγραφο παραπάνω, που μεταξύ των άλλων, έλεγε:
"Την έφαγα τη σουγιαδιά, αλλά μυαλό δεν έβαλα. Ποτέ δεν πέρασα από κόσκινο τις φιλίες μου. "Περάστε κόσμε! Μια ζωή." Και ξέρω ότι θα το ξανακάνω... κι ας την πάτησα... και θα την ξαναπατήσω..."
Αυτά και άλλα έλεγαν τα αποσπάσματα ...
Κι ήρθαν κι έδεσαν!...
Τότε άκουσα την κανονική μου φωνή να λέει στο τηλέφωνο, στον άντρα μου.
"Εγώ μόλις σχολάσω, θα πάρω ένα ταξί και θα πάω να δω τον Ουντέζε! Μετά θα πάω να δω από κοντά μια αγαπημένη μου συγγραφέα και να πάρω το βιβλίο της! Να μην ανησυχήσεις που δε θα είμαι σπίτι γυρίζοντας απ' τη μπάλλα..." ,
έλεγα και δεν το πίστευαν τα ίδια τα αυτιά μου!
Δεν με ένοιαζε ούτε το σημάδι, ούτε τίποτα!
Η φωνή της ψυχής μου είχε από μόνη της αποφασίσει.
Ήθελα να "ζήσω" και δε θα με εμπόδιζε κανένα σημάδι...
