(Δεν ήταν άνθρωπος, κι όμως, με κοίταζε!)…Προσπάθησα να του δώσω σποράκια να φάει, τίποτα! Έβρεχα τη μυτούλα του με νεράκι, μπας και ανοίξει το στοματάκι του και πιει νερό, τίποτα! Το μόνο που ήθελε ήταν να ξαναχωθεί στο λαιμό μου. Ώρες, ενώ έγραφα στο μπλογκ, κοιμόταν πάνω μου. Το είχα σκεπάσει και με μια πετσέτα για να μην το ενοχλεί το φως και ο καπνός του τσιγάρου μου, αφήνοντας μόνο μια τρυπούλα για να αναπνέει.
Κάθε τόσο το χάιδευα και το κοίταζα. Εκείνο άνοιγε τα ματάκια του και με κοίταζε.
Ένιωθα τόσο γλυκά! Και ήμουνα τόσο ευτυχισμένη!
Εκείνο που μ’ ανησυχούσε ήταν που δεν είχε φάει. Φοβόμουν μη μου πεθάνει μέχρι το πρωί. Κι εμένα μου το χάρισε ο Κέλι για να ζήσει!
…Πρωί πρωί ήμουνα στο Νοσοκομείο. Έπρεπε να παραλάβω τις εξετάσεις της γιαγιάς. Κάπου εκεί που περίμενα με αγωνία τα συμπεράσματα των γιατρών, χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν η Δέσποινα η εθελόντρια του Σταθμού Περίθαλψης των Άγριων Πτηνών και Ζώων που είχε ακούσει στον τηλεφωνητή το ανήσυχο μήνυμά μου.
…Μου μίλησε ο διευθυντής, πήρα τις εξετάσεις και βγήκα απ’ το Νοσοκομείο.
Άναψα ένα τσιγάρο και τηλεφώνησα στον άντρα μου. Τον ενημέρωσα, πήρα ένα
ταξί κι έφυγα…
Μετά τηλεφώνησα στην Δέσποινα. Θα της πήγαινα αμέσως το πουλάκι, αν το προλάβαινα ζωντανό.
Το κεφάλι μου πήγαινε να σπάσει. Χόρευαν τόσες σκέψεις στο μυαλό μου, έναν ανήσυχο χορό.
….Μπήκα στο ταξί και άκουσα μια γυναικεία φωνή να λέει:
«Αν σας έλεγαν πως έπρεπε να τρέξετε να σώσετε ένα πουλί ή την πεθερά σας, για ποιον θα τρέχατε πρώτα;»
«Εξαρτάται τι σχέση θα είχα με την πεθερά μου. Αν ήταν καλή…», έλεγε ο ταξιτζής γελώντας.
Τότε ξύπνησα. Αυτή η φωνή ήταν δική μου και μέσ’ τον τόσο πανικό η σκέψη μου βγήκε με φωνή.
Τον διέκοψα.
«Εννοούσα μεταξύ ανθρώπου και πουλιού! Αν τα βάζατε σε μια ζυγαριά, κατά που θα έκλεινε;»
«Και πάλι θα εξαρτιόταν με ποιον θα ήμουνα δεμένος», ήταν η απάντηση.
……..
…Ήμουνα πολύ πιεσμένη και απ’ τις δυο αυτές αγωνίες. Θα βγουν οι εξετάσεις καλές; Θα ζήσει το πετροχελίδονο; (Έτσι είπε ο γείτονας στον άντρα μου ότι το λένε). Δεν κοιμήθηκα καθόλου τη νύχτα.
…Σα να είχα μια ζυγαριά και προσπαθούσα να σώσω και τις δυο ζωές. Σα να υπήρχαν κάποια μικρογραμμάρια που έκριναν την διαφορά, κι αν η ζυγαριά βάραινε προς του ενός την πλευρά, θα ήταν εις βάρος της ζωής του άλλου.
Ακροβατούσα σε ένα τεντωμένο σχοινί. Μόλις έχανα το βήμα, με τη βοήθεια του κινητού, προσπαθούσα να ισορροπήσω. Ήμουνα κοντά στο πουλί, σκεφτόμουνα τον άνθρωπο. Και το αντίθετο.
…Σα να εξαρτιόταν όλα από μένα. Για την γιαγιά ήξερα πως οι γιατροί θα την έκαναν καλά, αλλά για εκείνη έτρεξα πρώτα. Τώρα ήταν θέμα χρόνου να τους ενημερώσω για τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Για το πετροχελίδονο όμως, όλα παίζονταν στο λεπτό. Αν εγώ καθυστερούσα κι άλλο, μπορεί να έβρισκα το πουλάκι να κοιμάται για πάντα, στο κουτί που το άφησα!
«Τρέξε!» είπα στον ταξιτζή και μετά του είπα ότι θα κάνουμε τριπλή κούρσα. Σπίτι, Σταθμό, ξανά Νοσοκομείο, για να κερδίσω χρόνο.
Πήγαμε σπίτι, πήρα το κουτάκι το μικρό, έβαλα το πουλάκι στο λαιμό μου, κάτω απ’ τον γιακά και η επόμενη στάση ήταν το Μεταξουργείο. Μου τηλεφώνησε ο άντρας μου και μου είπε ότι η γιαγιά θα πήγαινε στο Νοσοκομείο την Δευτέρα, εφόσον δεν είχε ενοχλήσεις.
Έδιωξα και ευχαρίστησα τον ευγενικότατο ταξιτζή.
Εκείνος μου ευχήθηκε Καλή τύχη, γιατί εν τω μεταξύ, γίναμε φίλοι.
…Γνώρισα την Δέσποινα, μια πολύ όμορφη και γλυκιά κοπέλα. Είδα και το εργαστήριο που δουλεύει. Κατασκευάζει κοσμήματα και είναι και εθελόντρια στον Σταθμό. Πάνω στην κουβέντα έμαθα ότι είναι και μπλόγγερ και μάλιστα μου είχε σχολιάσει σ’ ένα ποίημα!
Μετά, έβαλα το πουλάκι πάλι, κάτω απ’ το γιακά μου. Ήξερα ότι του άρεσε εκείνη η γωνίτσα. Πρόλαβε και με κουτσούλησε, μα δεν μ’ ένοιαξε.
Το θεώρησα γούρι.
Το πρώτο που ρώτησα την Δέσποινα ήταν αν θα ζήσει!
«Θα ζήσει!» μου είπε και τρελάθηκα απ’ την χαρά μου.
…Πήγαμε με τα πόδια στο Σταθμό συζητώντας γι’ αυτόν. Μου είπε ότι δεν υπάρχουν εθελοντές και τώρα είναι μόνο δύο άτομα που φροντίζουν τα άρρωστα ή χτυπημένα πουλιά.
…Τη θαύμασα πολύ αυτή την κοπέλα! Θα ήθελα να μπορούσα κι εγώ να βοηθήσω, αλλά εγώ δεν μπορώ να αναλάβω τόσο σοβαρές ευθύνες τώρα που δουλεύω και η γιαγιά είναι άρρωστη.
…Φθάσαμε και παρέδωσα αυτό το πουλάκι στα σωτήρια χέρια αυτής της κοπέλας. Το πετροχελίδονο! Τη σταχτάρα! Την Ωχροσταχτάρα, όπως την είπε!
…Αυτό το πουλάκι που το έσωσε ο Κόλι, που μου το χάρισε ο Κόλι και ήρθε και κούρνιασε στο λαιμό και στην ψυχή μου!
…Είδα ότι έφαγε, ότι ήπιε, ότι βρήκε μια φιλόξενη ζεστή γωνιά, μέχρι να αποκτήσει τις δυνάμεις του, για να μπορέσει να ταξιδέψει. Φωτογράφησα την κάθε στιγμή του στα σωτήρια χέρια της Δέσποινας, μέχρι που μπήκε στο κλουβάκι του, στη νέα του γωνίτσα.
Η Δέσποινα που είπαμε ότι είναι η (http://www.artanis71.blogspot.com/ )
μου είπε μεταξύ των άλλων, ότι:
Το πουλάκι ονομάζεται Ωχροσταχτάρα. (Λατινικό apus pallidus).
Είναι εξαντλημένο από μετανάστευση. Θα μείνει για λίγες μέρες και θα τραφεί με ειδικές τροφές που περιέχουν φάρμακα και σε λίγο καιρό μπορεί να απελευθερωθεί.
Είναι μεταναστευτικό, πηγαίνει στην Αφρική. Έχει παρατηρηθεί ότι οι σταχτάρες της Αγγλίας, κυνηγούν για να τραφούν στο Βέλγιο, όταν υπάρχει κακοκαιρία…
(Αυτά τα λόγια μου τα έγραψε και σε χαρτάκι, για να μην τα ξεχάσω).
…Πάνω που η Δέσποινα πήγε να με ξεναγήσει και στα άλλα δωμάτια, να δω και τα άλλα πουλιά που θεραπεύονται εκεί, κι εγώ τα φωτογράφιζα όλο χαρά, χτύπησε το κινητό. Ήθελε να μου θυμίσει ότι η ζυγαριά πάει να γύρει προς το πουλί, πως ξέχασα τον άνθρωπο.
…Μα εγώ πετούσα, μαζί μ’ αυτά τα τραυματισμένα πουλιά. Δεν ήθελα να προσγειωθώ. Δεν ήθελα να το σηκώσω. Άλλωστε, δεν είχα λόγια… Οι κακές εξετάσεις, δεν λέγονται εύκολα απ’ το κινητό, ούτε στον ασθενή άνθρωπο, ούτε στους άλλους ανθρώπους. Η ειδική γιατρός θα μας τα πει καλύτερα τη Δευτέρα και θα μας δώσει και θεραπεία.
…Προσγειώθηκα γρήγορα. Ισοφάρισα την ζυγαριά.
Ευχαρίστησα από καρδιάς την Δέσποινα που θα μου προσέχει την πετροχελιδόνα μου, την σταχτάρα μου, που σύντομα θα είναι έτοιμη να σκίσει τους ουρανούς και να ταξιδέψει σε άλλα μέρη. Της είπα να με ενημερώσει να την χαιρετήσω όταν θα φύγει.
Εκείνη μου καθάρισε με ένα σφουγγαράκι το παντελόνι μου, κλειδώσαμε και φύγαμε. Εκείνη για τη δουλειά της κι εγώ για ένα νέο ταξί.
…Στο ταξί ακούστηκε μια γυναικεία φωνή που έλεγε μόνο τη διεύθυνση του σπιτιού μου.
Σκεφτόμουνα ότι αυτό το πουλάκι δεν το βάφτισα. Μια φωνή μέσα μου είπε: «Ελπίδα!»
Δεν το είπα σε κανέναν ακόμα. Θα το πω μόλις πετάξει. Αναρωτήθηκα αν είναι αγόρι, αλλά το απέκλεισα. Τόσο τσαγανό και αντοχή, μόνο μια Ελπίδα θα την είχε! Άρα είναι γυναίκα και μπορεί να γίνει μάνα, κατέληξα! Μόλις φτάσει στον προορισμό της, θα έχει βρει το ταίρι της. Μαζί θα χτίσουν μια φωλιά και θα γεμίσει ο ουρανός πουλιά!
Έτσι ήθελα να πιστεύω. Έτσι ένιωθα καλύτερα!
Γύρισα ικανοποιημένη που τα κατάφερα σ’ αυτή τη δύσκολη δοκιμασία του ζυγίσματος.
Η ζυγαριά είχε ισοφαρίσει, ακριβώς!
**********
Ευχαριστώ τόσο πολύ αυτή την κοπέλα, την Δέσποινα, την artanis!
Της αξίζουν θερμά συγχαρητήρια για το ιερό έργο που κάνει!
Η Δέσποινα σώζει ζωές!
ΥΓ. Η Δέσποινα μου είπε ότι τα περισσότερα πουλιά που περιθάλπουν είναι χτυπημένα από κυνηγούς.
ΥΓ. Οι Βολιώτες και οι Βολιώτισες που ενδιαφέρονται, μπορούν να γίνουν εθελοντές.
Τηλέφωνο, φαξ: 24210 80483
Υ.Γ. Περισσότερα στο μπλογκ της Δέσποινας:
http://www.artanis71.blogspot.com/
