Τρέμει η ψυχή μου κάθε φορά που περνάω με το μηχανάκι απ' τον κόμβο του Φυτόκου, για να πάω στο σπίτι μου ή στη δουλειά μου. Ένιωσα πολλές φορές ότι την γλύτωσα παρά τρίχα!
Σήμερα ειδικά που δεν λειτουργούσαν πάλι τα φανάρια (είχαν μέρες νεκρά), φρέναρα απότομα, γιατί ένα Ι.Χ. έρχονταν με χίλια και παρά λίγο να τουμπάρω.
Ήμουν αποφασισμένη σχολώντας το βράδυ να φωτογραφήσω το σημείο και να ανεβάσω ποστ, ότι το να μην υπάρχει γέφυρα είναι έγκλημα, αλλά το να μην λειτουργούν και τα φανάρια, είναι φόνος εκ προμελέτης!
Φτάνοντας στο περίπτερο διάβασα στην εφημερίδα ότι σήμερα (χθες) οι κάτοικοι θα έκλειναν τον δρόμο. Χάρηκα πολύ γι' αυτή την δραστηριοποίηση και συνάμα στεναχωρέθηκα που δεν μπορούσα να πάω.
Ένιωσα μεγάλη ικανοποίηση όμως, γιατί η αρχή είχε γίνει!
Γυρνώντας προσπάθησα να φωτογραφήσω, αλλά είχε μαύρα σκοτάδια, κίνηση, επικυνδυνότητα κι έτσι έβγαλα βιαστικές φωτογραφίες.
Φτάνοντας σπίτι βρήκα στην σκάλα να με περιμένει η πρόσκληση για τον κόμβο.
Ειρωνία!
Θα ήθελα να είχα ενημερωθεί νωρίτερα, αλλά έτσι που τρέχω και κυρίως λείπω απ' το σπίτι τον τελευταίο καιρό, δεν έμαθα.
Δεν πειράζει.
Αύριο θα μάθω τα νέα.
Εκείνο που ξέρω εγώ είναι ότι επείγει μια γέφυρα για τους πεζούς και ο φωτισμός!
Τρέμει η ψυχή όλων μας, όταν περνάμε καθημερινά από κει εμείς και τα παιδιά μας.
Και επιτέλους, κάποτε πρέπει να ολοκληρωθεί και ο περιφερειακός!
