Ήταν Κυριακή απόγευμα και ήμουνα στο περίπτερο. Κάποια στιγμή βγήκα έξω για να εξυπηρετήσω έναν πελάτη κι είδα μια γιαγιούλα να ξεροσταλιάζει έξω απ’ την Τράπεζα.
«Τι περιμένεις εκεί γιαγιά μες το κρύο;» την ρώτησα.
«Ν’ ανοίξει! Τι περιμένω;»
«Είναι κλειστή η Τράπεζα τ’ απόγευμα γιαγιά μου! Έλα αύριο το πρωί, αν και ξέρω ότι θα έχουν απεργία», της είπα.
«Κι εγώ πως θα πάρω τη σύνταξ’; Θα φωνάξω την αστυνομία ν’ ανοίξουν!» μου είπε με ύφος αγριεμένο.
«Δεν ανοίγει η Τράπεζα γιαγιά μου με την αστυνομία!» της είπα.
«Πως δεν ανοίγ’; Εμένα ο άντρας μ’ ήταν αστυνομικός και θ’ ανοίξουν! Πως θα κάνω γιορτές; Ρωτάν τουν κόσμου αν έχ’ λεφτά!»
Με τσάκισε η γιαγιά.
Έφυγε λέγοντας ότι θα έρθει το πρωί, αλλά εγώ είχα στεναχωρηθεί πολύ. Είπα στον άντρα μου να έχει το νου του την άλλη μέρα, κι αν χρειαστεί να της δανείσουμε εμείς να περάσει τις γιορτές και μόλις πάρει την σύνταξή της, μας τα δίνει.
Την άλλη μέρα την Δευτέρα, παραμονή Χριστουγέννων, πήγα πάλι στο περίπτερο και η γιαγιά ήταν πάλι εκεί. Η Τράπεζα υπολειτουργούσε λόγω της απεργίας.
«Τι έγινε γιαγιά; Την πήρες την σύνταξη;» την ρώτησα.
«Δεν μ’ τη δίνουν…», μου είπε η γιαγιά.
Είπα στον άντρα μου να βοηθήσει την κατάσταση, μια και ξέρει όλους τους υπαλλήλους.
Μου είπε ότι ρώτησε τον προϊστάμενο και την έχει πάρει την σύνταξή της εδώ και μέρες κι ότι έχει πάθει αλτσχάιμερ και δε θυμάται. Ότι μένει κοντά και έρχεται συνέχεια στην Τράπεζα. Ο άντρας της έχει πεθάνει κι αυτή ήταν δασκάλα στα νειάτα της.
Ρώτησα πάλι τον άντρα μου σήμερα αν είδε αυτή τη γιαγιά. Μου είπε ότι πρωί βράδυ είναι έξω απ’ την Τράπεζα. Μάλιστα το πρωί μπαίνει πρώτη στη σειρά που κρατάει ο κόσμος πριν ανοίξει η Τράπεζα και μερικοί … χαζοί μαλώνουν μαζί της.
Μετά, όταν ανοίγει η Τράπεζα η γιαγιά καταλήγει πάντα στον προϊστάμενο.
«Τι περιμένεις εκεί γιαγιά μες το κρύο;» την ρώτησα.
«Ν’ ανοίξει! Τι περιμένω;»
«Είναι κλειστή η Τράπεζα τ’ απόγευμα γιαγιά μου! Έλα αύριο το πρωί, αν και ξέρω ότι θα έχουν απεργία», της είπα.
«Κι εγώ πως θα πάρω τη σύνταξ’; Θα φωνάξω την αστυνομία ν’ ανοίξουν!» μου είπε με ύφος αγριεμένο.
«Δεν ανοίγει η Τράπεζα γιαγιά μου με την αστυνομία!» της είπα.
«Πως δεν ανοίγ’; Εμένα ο άντρας μ’ ήταν αστυνομικός και θ’ ανοίξουν! Πως θα κάνω γιορτές; Ρωτάν τουν κόσμου αν έχ’ λεφτά!»
Με τσάκισε η γιαγιά.
Έφυγε λέγοντας ότι θα έρθει το πρωί, αλλά εγώ είχα στεναχωρηθεί πολύ. Είπα στον άντρα μου να έχει το νου του την άλλη μέρα, κι αν χρειαστεί να της δανείσουμε εμείς να περάσει τις γιορτές και μόλις πάρει την σύνταξή της, μας τα δίνει.
Την άλλη μέρα την Δευτέρα, παραμονή Χριστουγέννων, πήγα πάλι στο περίπτερο και η γιαγιά ήταν πάλι εκεί. Η Τράπεζα υπολειτουργούσε λόγω της απεργίας.
«Τι έγινε γιαγιά; Την πήρες την σύνταξη;» την ρώτησα.
«Δεν μ’ τη δίνουν…», μου είπε η γιαγιά.
Είπα στον άντρα μου να βοηθήσει την κατάσταση, μια και ξέρει όλους τους υπαλλήλους.
Μου είπε ότι ρώτησε τον προϊστάμενο και την έχει πάρει την σύνταξή της εδώ και μέρες κι ότι έχει πάθει αλτσχάιμερ και δε θυμάται. Ότι μένει κοντά και έρχεται συνέχεια στην Τράπεζα. Ο άντρας της έχει πεθάνει κι αυτή ήταν δασκάλα στα νειάτα της.
Ρώτησα πάλι τον άντρα μου σήμερα αν είδε αυτή τη γιαγιά. Μου είπε ότι πρωί βράδυ είναι έξω απ’ την Τράπεζα. Μάλιστα το πρωί μπαίνει πρώτη στη σειρά που κρατάει ο κόσμος πριν ανοίξει η Τράπεζα και μερικοί … χαζοί μαλώνουν μαζί της.
Μετά, όταν ανοίγει η Τράπεζα η γιαγιά καταλήγει πάντα στον προϊστάμενο.
Εκείνος της εξηγεί, εκείνη φεύγει παραπονεμένη και ξαναγυρίζει ακόμα και σε ώρες και πάλι απ' την αρχή!
«Είναι η βόλτα της η Τράπεζα!» είπε ο προϊστάμενος στον άντρα μου και έτσι είναι.
Σα να τη βλέπω τη γιαγιά! Καλοντυμένη, με την τσαντούλα της, λυπημένη, θυμωμένη...
Στο μυαλό μου την έχω και ανησυχώ πολύ για το αύριό της.
Έχει ένα γιο μου είπε που είναι στρατιωτικός.
«Είναι η βόλτα της η Τράπεζα!» είπε ο προϊστάμενος στον άντρα μου και έτσι είναι.
Σα να τη βλέπω τη γιαγιά! Καλοντυμένη, με την τσαντούλα της, λυπημένη, θυμωμένη...
Στο μυαλό μου την έχω και ανησυχώ πολύ για το αύριό της.
Έχει ένα γιο μου είπε που είναι στρατιωτικός.
Αν μπορέσω να τον βρω, να τον ενημερώσω, να την προσέχει…
Κι αν είναι αλήθεια αυτά που λέει μέσα στη θολούρα του μυαλού της…
Όταν την ξαναδώ θα φροντίσω να μάθω περισσότερα κι όσο μπορώ να την βοηθήσω.
Μη μου μιλάτε για γιαγιές και παιδιά που υποφέρουν. Δεν τ’ αντέχω!
Κι αν είναι αλήθεια αυτά που λέει μέσα στη θολούρα του μυαλού της…
Όταν την ξαναδώ θα φροντίσω να μάθω περισσότερα κι όσο μπορώ να την βοηθήσω.
Μη μου μιλάτε για γιαγιές και παιδιά που υποφέρουν. Δεν τ’ αντέχω!
(Η φωτογραφία δεν μοιάζει καθόλου με την γιαγιά της Τράπεζας).
