Χαιρετώντας τους γνωστούς της παλιάς ατζέντας
Κάποτε, δηλαδή απ’ τα 20 ως τα 40, είχα ένα έθιμο. Για την Πρωτοχρονιά έκανα δυο δώρα στον εαυτό μου. Το ένα ήταν ένα καινούργιο πορτοφόλι, για να είναι γούρικο και να έχει πάντα λεφτά και το άλλο μια νέα ατζέντα, γιατί πάντα την γέμιζα με τηλέφωνα και διευθύνσεις και δεν έμενε ούτε μια λευκή γραμμή.
Παραμονές κάθε χρόνου, αντέγραφα με καλά γράμματα όλες τις διευθύνσεις και τα τηλέφωνα και συνήθως, λίγα ήταν αυτά που ήξερα πως δεν θα μου ξαναχρειαστούν και δεν τ’ αντέγραφα ξανά και θα έμεναν για πάντα στην παλιά ατζέντα.
Είχα επτά ολόκληρα χρόνια να ξανακάνω αυτό το δώρο στον εαυτό μου. Για να είμαι ειλικρινής, κάποιες φορές πήρα, αλλά δεν ξέρω γιατί, δεν είχα την διάθεση αυτής της αντιγραφής, ούτε του ξεκαθαρίσματος των τηλεφώνων. Έμεναν σε κάποιο συρτάρι λευκές.
Φέτος δεν είναι ότι είχα την διάθεση ή την υπομονή, μόνο. Επιβαλλόταν. Η ατζέντα γέμισε ως τα πανάρια, φούσκωσε απ’ τα πολλά σημειώματα και πολλές σελίδες της σκίστηκαν.
Ώρες είχα να βρω μια άκρη για αυτήν την αντιγραφή. Κάθε νούμερο τηλεφώνου πίσω του έκρυβε και έναν άνθρωπο και κάποια συγκεκριμένη στιγμή ή και πολλές στιγμές επικοινωνίας μαζί του.
Μέσα σε 7 χρόνια, πόσους πολλούς ανθρώπους ακόμα μπορεί να γνώρισα;
Κι όμως! Ήταν τόσοι πολλοί!
Απ’ την οικοδομή και μόνο στο χωριό, γέμισε η ατζέντα! Τόσοι τεχνίτες! Τόσα μαστόρια!Τόσες Τράπεζες!
Απ’ το περίπτερο, αν γνώρισα κόσμο!
Απ’ τα βιβλία, απ’ το μπλογκ, απ’ τα Νοσοκομεία, απ’ τα καλλυντικά, απ’ όπου θες!
Τώρα όμως κάποια τηλέφωνα δεν τα μετέφερα στην ατζέντα κι ο λόγος είναι ένας. Με μπερδεύουν και με αγχώνουν, ειδικά στις γιορτές. Όταν έχεις δυο σελίδες με Χρήστους και Χριστίνες, γνωριμίες 27 χρόνων, κι όταν τηλεφωνείς για να πεις τα ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ στους 15 και ξεχνάς ένα συγγενή σου γιατί ξέρεις το τηλέφωνό του και γι’ αυτό δεν το έγραψες, και εννοείται δεν θα τον ξεχάσεις, την πάτησες!
Μ’ αυτό το ποστ απόψε, θέλω να χαιρετήσω όσους ανθρώπους πέρασαν απ’ τη ζωή μου και χαθήκαμε, είτε γιατί δεν είχαμε περισσότερα να πούμε, όπως λέει πολύ ωραία ο φίλος μου ο Στράτος:
Η ΧΑΜΕΝΗ ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΗΣ ΦΙΛΙΑΣ...
«Στις παρέες που σκορπίσανε, στις φιλίες που χαθήκανε»
http://www.emprosnet.gr/emprosnet/opinions/article.asp?cid=78&uid=2007120441200
είτε γιατί δεν μπορείς να διατηρήσεις ένα τόσο ανοιχτό κύκλο φίλων, γνωστών και υποχρεώσεων, είτε για οποιονδήποτε άλλο λόγο.
Τους εύχομαι να είναι όλοι τους γεροί και ευτυχισμένοι με τις οικογένειές τους κι αν οι δρόμοι μας ξαναέρθουν κοντά, τι πιο εύκολο απ’ να ξανα-αντιγράψω το τηλέφωνό τους!
Άλλωστε τις παλιές ατζέντες μου ποτέ δεν τις πετώ. Υπήρξαν μέρος της ζωής μου και τις κρατώ όπως και τα υπόλοιπα «κομμάτια» μου.
