Κυκλάμινο και ανεμώνη
Της Ελένης Καρακαστανιά
Στον γκρίζο βράχο στο βουνό
Κυκλάμινο φυτρώνει.
Το κεφαλάκι έχει σκυφτό.
Με δίχως χώμα και νερό
Ανθεί και μεγαλώνει.
Λίγο πιο κάτω στον αγρό
Ανθεί μια ανεμώνη
Κοιτά ψηλά στον ουρανό,
Όμως δε λέει «Ευχαριστώ»
Στο χώμα που φυτρώνει.
Με υπερηφάνεια χαιρετά
Το ροζ κυκλαμινάκι.
Και του φωνάζει δυνατά:
«Πώς ζεις χωρίς νεράκι;»
Εγώ έχω χώμα και νερό,
Έχω γερό κοτσάνι.
Για δες τα φύλλα μου κουνώ
Κι αγέρας δε με πιάνει».
Και το μικρό κυκλάμινο
Το ζώνει ανατριχίλα.
Και το θεό παρακαλά
Όταν ο άνεμος φυσά,
Να μην του ρίξει καταγής
Τα όμορφά του φύλλα.
Για δες ο άνεμος φυσά
Κουνά την ανεμώνη.
Τα φύλλα της τα ξεκολλά
Κάτω στο χώμα τα πετά
Και μένει τώρα μόνη.
Δες το μικρό κυκλάμινο
Που σκύβει το κεφάλι.
Και όσο ο άνεμος φυσά,
Χτυπά στο βράχο και σκορπά.
Και μένουνε ανέγγιχτα
Τα ιδικά του κάλλη.
Απ' το βιβλιοπεριοδικό ΜΑΓΝΗΣΙΑ του Βόλου
