Ευχαριστώ το Θweek που με φιλοξένησε στις σελίδες του, καθώς και τον κ. Χρόνη Μουστάκα και τον κ. Γιάννη Σεφαλίδη.
Αναλυτικότερα...
Ξημερώματα Τρίτης 4 Μαρτίου με δάγκωσε το σκυλί.
Τετάρτη 5 Μαρτίου πήρα ένα μήνυμα απ’ τον κ. Γιάννη Σεφαλίδη να γράψω τη γνώμη μου για τα μπλογκ.
Ξημερώματα της 6 Μαρτίου, ενώ μπαινόβγαινα στο Νοσοκομείο, έστειλα τα παρακάτω λόγια βιαστικά, ζητώντας μια δεύτερη ευκαιρία για διορθώσεις ή τουλάχιστον για να γράψω τα λινγκ των φίλων.
Ξημερώματα της 6 Μαρτίου, ενώ μπαινόβγαινα στο Νοσοκομείο, έστειλα τα παρακάτω λόγια βιαστικά, ζητώντας μια δεύτερη ευκαιρία για διορθώσεις ή τουλάχιστον για να γράψω τα λινγκ των φίλων.
Ήμουνα στα χαμένα εκείνες τις μέρες, πέρα απ’ το τρέξιμο για την νέα προσαρμογή του Ουντέζε σε άλλο περιβάλλον.
Μετά ο κ. Γιάννης μου απάντησε ότι μ’ ευχαριστεί κι επειδή υπάρχει πρόβλημα χώρου θα το περικόψει ο κ. Χρόνης Μουστάκας. Είπα ότι θα προσπαθούσα να γράψω ένα πιο σύντομο, αλλά, δεν πρόλαβα!
Κι έπειτα, είχα μεγάλη εμπιστοσύνη στον κύριο Χρόνη Μουστάκα!
Τελικά, το είχα ξεχάσει και χάρηκα πολύ σήμερα που γυρίζοντας μουσκεμένη απ’ το χωριό μου, το διάβασα!
Μετά ο κ. Γιάννης μου απάντησε ότι μ’ ευχαριστεί κι επειδή υπάρχει πρόβλημα χώρου θα το περικόψει ο κ. Χρόνης Μουστάκας. Είπα ότι θα προσπαθούσα να γράψω ένα πιο σύντομο, αλλά, δεν πρόλαβα!
Κι έπειτα, είχα μεγάλη εμπιστοσύνη στον κύριο Χρόνη Μουστάκα!
Τελικά, το είχα ξεχάσει και χάρηκα πολύ σήμερα που γυρίζοντας μουσκεμένη απ’ το χωριό μου, το διάβασα!
Θέλω να ευχαριστήσω από καρδιάς τον κ. Γιάννη Σεφαλίδη που μου έκανε την τιμή να μιλήσω κι εγώ για το κυκλάμινο, καθώς και τον κ. Χρόνη Μουστάκα που έδεσε πολύ όμορφα το κείμενο!
όπως και των άλλων Βολιωτών:
που φιλοξενήθηκαν στο Θweek
Με την πρώτη ευκαιρία θα τα επισκεφτώ όλα!
Προκαταβολικά τους συγχαίρω όλους!
****
Μιας και το μπλογκ δεν έχει πρόβλημα χώρου, δημοσιεύω το μήνυμα , όπως ακριβώς το έστειλα. Επί τη ευκαιρία, μαρκάρω και τα λόγια που δημοσιεύτηκαν.
(Μετά, βαράτε με, για τα λάθη που έκανα και κυρίως για όσους φίλους δεν μίλησα).
*****
Τον Απρίλιο του 2006, με αφορμή το βιβλίο μου Στιγμές Ζωής- Στιγμές Ψυχής, γνώρισα μια κοπέλα που μου μίλησε για τα μπλογκς. Μου είπε πως τα μπλογκς θα με βοηθούσαν στα βιβλία μου και στο να με μάθει πιο γρήγορα ο κόσμος. Εγώ ενθουσιάστηκα και ζήτησα την βοήθειά της. Αρχές Μαΐου 2006, βγήκε στον αέρα το πρώτο δικό μου μπλογκ, με ψευδώνυμο «κυκλάμινο του βουνού», γιατί φοβόμουν και δεν ήξερα τι είχα να αντιμετωπίσω. Άλλωστε δεν ήξερα πολλά από ίντερνετ, υπολογιστές και ούτε καν θυμόμουν τα στοιχειώδη Αγγλικά που είχα μάθει στο σχολείο.
(Παλιότερα τα μπλοκγς ήταν όλα στα Αγγλικά και ακόμη και οι παλιοί μπλόγγερς δεν ήξεραν πως λειτουργεί το σύστημα, πόσο μάλλον εγώ!) Έτσι, πάντα με την βοήθεια τεχνικού, φίλων, ακόμη και των ίδιων των μπλόγγερς, προχώρησα. Στην αρχή πολλά τα προβλήματα. Αναγκαζόμουν να δίνω τους κωδικούς μου σε διάφορους μπλόγγερς για να με βοηθήσουν σε κάθε μου πρόβλημα κι αυτό δεν μου βγήκε σε πολύ καλό. Για μια παρεξήγηση μεταξύ «φίλων» στεναχωρέθηκα πολύ, έκλαψα πολύ, απογοητεύτηκα που ανακάλυψα και ψευτιά στον χώρο και έσβησα έξι μηνών ύλη).
Μέσα στον ίδιο μήνα όμως, έτυχε να εκδοθεί η Τρίτη έκδοση του βιβλίου μου «Γράμμα στη μάννα… με δύο ν», από την Αθήνα, εκδόσεις Καλυδών και πληγωμένη που δεν το βρήκα στην Έκθεση Βιβλίου στην παραλία του Βόλου, στεναχωρέθηκα πολύ και τότε αναγκάστηκα, να το στηρίξω μόνη μου, να βγάλω την μάσκα μου και να τους πω ότι είμαι η Κατερίνα Σταματίου Παπαθεοδώρου και «το» και «το».
Το «το» και «το» μου, συγκίνησε τον ρίντερ ντίγγεστ (που δυστυχώς έκλεισε ένα τόσο απαραίτητο για τους βιβλιόφιλους μπλογκ) και αναφέρθηκε για μένα στη σελίδα του στην Ελληνική Λογοτεχνία. Μέσω του ρίντερ, συγκινήθηκε η κ. Ελένη Γκίκα, δημοσιογράφος του Έθνους Άουτ, κριτικός βιβλίων, πολυτάλαντη και πολύτεκνη συγγραφέας, έψαξε, βρήκε, διάβασε το βιβλίο μου, συγκινήθηκε και αναφέρθηκε σ’ αυτό μέσα στις σελίδες της. Αργότερα παρακολουθώντας το μπλογκ μου, μου ζήτησε συνέντευξη για το κυκλάμινο, μέσα απ’ τη νέα της στήλη http://www.blog/.
Με ρώτησε κι εκείνη, όπως εσείς.
Το ξεκίνησα για να επικοινωνήσω με άλλους ανθρώπους και για να εκφραστώ, εφόσον η έκφραση μέσω βιβλίων δεν προωθείται απ’ το κατεστημένο που απαιτεί χρήμα και πλάτες…
Στην πορεία έμαθα ν’ ανοίγω μόνη μου μπλογκ, πήρα και μια ψηφιακή φωτογραφική μηχανή που είναι η δεύτερη τρέλα μου και ανέβαζα πολλές φωτογραφίες απ’ τον Βόλο, το Πήλιο, ιδιαίτερα την πατρίδα μου την Ζαγορά, τα λουλούδια μας, ότι προέκυπτε. Έτσι το κυκλάμινο έβγαλε πολλά παρακλάδια…
Αν με ρωτήσετε τι κέρδισα, θα σας πω:
Γνώρισα ανθρώπους σημαντικούς που δεν θα τους γνώριζα ποτέ στη ζωή μου, ακόμα και από κοντά.
Απέκτησα φίλους πραγματικούς, που θα χτυπήσουν τηλέφωνο να με ψάξουν, μόλις δουν ότι καθυστέρησα να απαντήσω στα σχόλιά τους.
Έμαθα πράγματα που δεν θα μάθαινα σε κανένα σχολείο. Σερφάροντας σε άλλα μπλογκ, γίνεσαι ψυχολόγος διαβάζοντας τα προβλήματα και τις σκέψεις του άλλου, μαθαίνεις για ποιητές, συγγραφείς, ζωγράφους, ότι ποθεί η ψυχή σου.
Έχω σταθερά στέκια που μαθαίνω πράγματα:
Την Άλεφ… (δημοσιογράφος κριτικός και συγγραφέας Ελένη Γκίκα) που μαθαίνω ότι αφορά βιβλίο, παλιό και καινούργιο.
Την αβοκάντους διαβόλι που μαθαίνω για τα αρχαία μας και τον πολιτισμό μας.
Την Αγγελική Κώττη, δημοσιογράφος και συγγραφέας που μας μιλάει για την Σμύρνη και τον Ρίτσο.
Την Ιουστίνη Φραγκούλη δημοσιογράφο και συγγραφέα που μας ταξιδεύει από Μόντρεαλ, μέχρι Αβάνα.
Τον Στράτο Δουκάκη συγραφέας, την μαρέλντ που ήταν γιατρός, την Φωτεινή και τον Νίκο Ντακάκη απ’ την Κρήτη, λεβέντης άνθρωπος, σούπερ συγγραφικό ταλέντο, την γλαρένια, τον μελωμένο τον ποιητή, τον Νίκο Λαγκαδινό, (δημοσογράφο και συγγραφέα).
Ποιον να σας πρωτοπώ και ποιον να ξεχάσω;
Το 6ο Λύκειο Καλλιθέας που πρωτοπορεί στην ιδέα με ένα ομαδικό μπλογκ με τις δραστηριότητες του Σχολείου και των παιδιών!
Η κυρία Ελένη Γκίκα μου είχε βάλλει περιθώριο λέξεων, γιατί ήξερε, ενώ εσείς κύριε Γιάννη μ’ αφήσατε ελεύθερη και αυτό είναι πιο δύσκολο. Ολόκληρο βιβλίο θα μπορούσα να γράψω για τα μπλογκς!
Τι έχασα απ’ τα μπλογκς;
Σίγουρα τον ύπνο μου, γιατί διαθέτω πολλές ώρες γι’ αυτό. Παλιότερα διέθετα ως και 10 ώρες, μπορεί και παραπάνω, γιατί διατηρούσα πολλά, συγχρόνως. Είχα την Βιβλιοπαρουσίαση που απαιτούσε διάβασμα και δακτυλογράφηση αποσπασμάτων των βιβλίων, είχα την Ανάσα που έκανα τον Ντελάλη σε ότι μου άρεσε στα μπλογκς, ακόμα και τα του περιπτέρου έγραφα! Τώρα μετακόμισα στο «Όλα σε ένα», λόγω δουλειάς και μου λείπει αφάνταστα.
Τα μπλογκς είναι μια εφημερίδα δική σου και κυρίως είναι δωρεάν! Γράφεις όποτε εσύ θες και λες απ’ τον πόνο σου, μέχρι την δουλειά σου. Είναι ένα όπλο για κάποιον που θέλει να προβληθεί, είναι όμως ίντερνετ και κρύβει πολλές παγίδες, είναι επίσης και εξάρτηση και αποκόβεσαι απ’ το περιβάλλον. Είναι πολύ καλό όταν είναι όλα υπό έλεγχο. Εξαρτάται απ’ τα ενδιαφέροντα του καθενός μας, ποιον θα επισκεφθεί ή τι θα γράψει.
Υπάρχουν λουλούδια, υπάρχουν και παγίδες.
Υπάρχουν και καλά, όπως και κακά και στα μπλογκς.
Υπάρχει το μέτρο και η υπερβολή.
Υπάρχει η αλήθεια, υπάρχει και το ψέμα, όπως το ηθικό και το ανήθικο.
Στην πλειονότητα οι μπλόγγερς δρουν ομαδικά και για καλούς σκοπούς, όπως ήταν η περίπτωση της Αμαλίας Καλυβινού, οι πυρκαγιές του καλοκαιριού, το χαμομηλάκι που είναι κοντά στο παιδί και τόσα άλλα.
Αν οι ψυχολόγοι λένε ότι «το γράψιμο είναι ψυχοθεραπεία», τα μπλογκς είναι το ίδιο και καλύτερα, εφόσον τον πόνο σου θα τον διαβάσει και κάποιος άλλος και με ένα του σχόλιο, θα συμπάσχει μαζί σου.
Αν πούμε πως τα παιδιά άρχισαν να εθίζονται και στην Ελλάδα με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, χίλιες φορές καλύτερα να έχουν το δικό τους μπλογκ. Προσέξ’ τε, δεν μιλάμε για τσάρτς! Ούτε για μπλογκ που στόχο έχουν το κακό. Κι επειδή τελευταίως τα μπλογκς γίνονται μόδα, θα πρότεινα την ανωνυμία οπωσδήποτε στην αρχή, τουλάχιστον στους νέους, γιατί όπως και στην ζωή, δεν είναι γύρω μας όλοι άγγελοι. Και προσοχή, δεν πιστεύουμε σε όλα όσα γράφονται ή διακινούνται. Πιστεύουμε τους επώνυμους, και τους ανώνυμους μόνο όταν τους γνωρίσουμε καλύτερα και γίνουν επώνυμοι τουλάχιστον για μας. Γιατί μπορεί να εμφανίζεται κάποιος σαν να είναι άντρας και να είναι γυναίκα ή το αντίθετο. Να λέει ότι είναι 20 χρονών και να είναι 40!
Παρ’ όλα αυτά, νομίζω πως η ζυγαριά γέρνει προς το ανοίξ’ τε ένα δικός σας μπλογκ!
Στο
http://www.kyklaminovounou.blogspot.com/
θα βρείτε το παλιό κυκλάμινο του βουνού και όλα τα παρακλάδια του
και στο
http://www.kyklaminovounou.blogspot.com/
θα βρείτε το νέο κυκλάμινο του βουνού το «Όλα σε ένα»
Και στα δυο εννοείται πως θα βρείτε όλους όσους προανέφερα και όχι μόνο!
Σας ευχαριστώ για την τιμή
Κατερίνα Σταματίου – Παπαθεοδώρου
Ή αλλιώς το «Κυκλάμινο του βουνού»
*Με την πρώτη ευκαιρία θα τα επισκεφτώ όλα!
Προκαταβολικά τους συγχαίρω όλους!
****
Μιας και το μπλογκ δεν έχει πρόβλημα χώρου, δημοσιεύω το μήνυμα , όπως ακριβώς το έστειλα. Επί τη ευκαιρία, μαρκάρω και τα λόγια που δημοσιεύτηκαν.
(Μετά, βαράτε με, για τα λάθη που έκανα και κυρίως για όσους φίλους δεν μίλησα).
*****
Τον Απρίλιο του 2006, με αφορμή το βιβλίο μου Στιγμές Ζωής- Στιγμές Ψυχής, γνώρισα μια κοπέλα που μου μίλησε για τα μπλογκς. Μου είπε πως τα μπλογκς θα με βοηθούσαν στα βιβλία μου και στο να με μάθει πιο γρήγορα ο κόσμος. Εγώ ενθουσιάστηκα και ζήτησα την βοήθειά της. Αρχές Μαΐου 2006, βγήκε στον αέρα το πρώτο δικό μου μπλογκ, με ψευδώνυμο «κυκλάμινο του βουνού», γιατί φοβόμουν και δεν ήξερα τι είχα να αντιμετωπίσω. Άλλωστε δεν ήξερα πολλά από ίντερνετ, υπολογιστές και ούτε καν θυμόμουν τα στοιχειώδη Αγγλικά που είχα μάθει στο σχολείο.
(Παλιότερα τα μπλοκγς ήταν όλα στα Αγγλικά και ακόμη και οι παλιοί μπλόγγερς δεν ήξεραν πως λειτουργεί το σύστημα, πόσο μάλλον εγώ!) Έτσι, πάντα με την βοήθεια τεχνικού, φίλων, ακόμη και των ίδιων των μπλόγγερς, προχώρησα. Στην αρχή πολλά τα προβλήματα. Αναγκαζόμουν να δίνω τους κωδικούς μου σε διάφορους μπλόγγερς για να με βοηθήσουν σε κάθε μου πρόβλημα κι αυτό δεν μου βγήκε σε πολύ καλό. Για μια παρεξήγηση μεταξύ «φίλων» στεναχωρέθηκα πολύ, έκλαψα πολύ, απογοητεύτηκα που ανακάλυψα και ψευτιά στον χώρο και έσβησα έξι μηνών ύλη).
Μέσα στον ίδιο μήνα όμως, έτυχε να εκδοθεί η Τρίτη έκδοση του βιβλίου μου «Γράμμα στη μάννα… με δύο ν», από την Αθήνα, εκδόσεις Καλυδών και πληγωμένη που δεν το βρήκα στην Έκθεση Βιβλίου στην παραλία του Βόλου, στεναχωρέθηκα πολύ και τότε αναγκάστηκα, να το στηρίξω μόνη μου, να βγάλω την μάσκα μου και να τους πω ότι είμαι η Κατερίνα Σταματίου Παπαθεοδώρου και «το» και «το».
Το «το» και «το» μου, συγκίνησε τον ρίντερ ντίγγεστ (που δυστυχώς έκλεισε ένα τόσο απαραίτητο για τους βιβλιόφιλους μπλογκ) και αναφέρθηκε για μένα στη σελίδα του στην Ελληνική Λογοτεχνία. Μέσω του ρίντερ, συγκινήθηκε η κ. Ελένη Γκίκα, δημοσιογράφος του Έθνους Άουτ, κριτικός βιβλίων, πολυτάλαντη και πολύτεκνη συγγραφέας, έψαξε, βρήκε, διάβασε το βιβλίο μου, συγκινήθηκε και αναφέρθηκε σ’ αυτό μέσα στις σελίδες της. Αργότερα παρακολουθώντας το μπλογκ μου, μου ζήτησε συνέντευξη για το κυκλάμινο, μέσα απ’ τη νέα της στήλη http://www.blog/.
Με ρώτησε κι εκείνη, όπως εσείς.
Το ξεκίνησα για να επικοινωνήσω με άλλους ανθρώπους και για να εκφραστώ, εφόσον η έκφραση μέσω βιβλίων δεν προωθείται απ’ το κατεστημένο που απαιτεί χρήμα και πλάτες…
Στην πορεία έμαθα ν’ ανοίγω μόνη μου μπλογκ, πήρα και μια ψηφιακή φωτογραφική μηχανή που είναι η δεύτερη τρέλα μου και ανέβαζα πολλές φωτογραφίες απ’ τον Βόλο, το Πήλιο, ιδιαίτερα την πατρίδα μου την Ζαγορά, τα λουλούδια μας, ότι προέκυπτε. Έτσι το κυκλάμινο έβγαλε πολλά παρακλάδια…
Αν με ρωτήσετε τι κέρδισα, θα σας πω:
Γνώρισα ανθρώπους σημαντικούς που δεν θα τους γνώριζα ποτέ στη ζωή μου, ακόμα και από κοντά.
Απέκτησα φίλους πραγματικούς, που θα χτυπήσουν τηλέφωνο να με ψάξουν, μόλις δουν ότι καθυστέρησα να απαντήσω στα σχόλιά τους.
Έμαθα πράγματα που δεν θα μάθαινα σε κανένα σχολείο. Σερφάροντας σε άλλα μπλογκ, γίνεσαι ψυχολόγος διαβάζοντας τα προβλήματα και τις σκέψεις του άλλου, μαθαίνεις για ποιητές, συγγραφείς, ζωγράφους, ότι ποθεί η ψυχή σου.
Έχω σταθερά στέκια που μαθαίνω πράγματα:
Την Άλεφ… (δημοσιογράφος κριτικός και συγγραφέας Ελένη Γκίκα) που μαθαίνω ότι αφορά βιβλίο, παλιό και καινούργιο.
Την αβοκάντους διαβόλι που μαθαίνω για τα αρχαία μας και τον πολιτισμό μας.
Την Αγγελική Κώττη, δημοσιογράφος και συγγραφέας που μας μιλάει για την Σμύρνη και τον Ρίτσο.
Την Ιουστίνη Φραγκούλη δημοσιογράφο και συγγραφέα που μας ταξιδεύει από Μόντρεαλ, μέχρι Αβάνα.
Τον Στράτο Δουκάκη συγραφέας, την μαρέλντ που ήταν γιατρός, την Φωτεινή και τον Νίκο Ντακάκη απ’ την Κρήτη, λεβέντης άνθρωπος, σούπερ συγγραφικό ταλέντο, την γλαρένια, τον μελωμένο τον ποιητή, τον Νίκο Λαγκαδινό, (δημοσογράφο και συγγραφέα).
Ποιον να σας πρωτοπώ και ποιον να ξεχάσω;
Το 6ο Λύκειο Καλλιθέας που πρωτοπορεί στην ιδέα με ένα ομαδικό μπλογκ με τις δραστηριότητες του Σχολείου και των παιδιών!
Η κυρία Ελένη Γκίκα μου είχε βάλλει περιθώριο λέξεων, γιατί ήξερε, ενώ εσείς κύριε Γιάννη μ’ αφήσατε ελεύθερη και αυτό είναι πιο δύσκολο. Ολόκληρο βιβλίο θα μπορούσα να γράψω για τα μπλογκς!
Τι έχασα απ’ τα μπλογκς;
Σίγουρα τον ύπνο μου, γιατί διαθέτω πολλές ώρες γι’ αυτό. Παλιότερα διέθετα ως και 10 ώρες, μπορεί και παραπάνω, γιατί διατηρούσα πολλά, συγχρόνως. Είχα την Βιβλιοπαρουσίαση που απαιτούσε διάβασμα και δακτυλογράφηση αποσπασμάτων των βιβλίων, είχα την Ανάσα που έκανα τον Ντελάλη σε ότι μου άρεσε στα μπλογκς, ακόμα και τα του περιπτέρου έγραφα! Τώρα μετακόμισα στο «Όλα σε ένα», λόγω δουλειάς και μου λείπει αφάνταστα.
Τα μπλογκς είναι μια εφημερίδα δική σου και κυρίως είναι δωρεάν! Γράφεις όποτε εσύ θες και λες απ’ τον πόνο σου, μέχρι την δουλειά σου. Είναι ένα όπλο για κάποιον που θέλει να προβληθεί, είναι όμως ίντερνετ και κρύβει πολλές παγίδες, είναι επίσης και εξάρτηση και αποκόβεσαι απ’ το περιβάλλον. Είναι πολύ καλό όταν είναι όλα υπό έλεγχο. Εξαρτάται απ’ τα ενδιαφέροντα του καθενός μας, ποιον θα επισκεφθεί ή τι θα γράψει.
Υπάρχουν λουλούδια, υπάρχουν και παγίδες.
Υπάρχουν και καλά, όπως και κακά και στα μπλογκς.
Υπάρχει το μέτρο και η υπερβολή.
Υπάρχει η αλήθεια, υπάρχει και το ψέμα, όπως το ηθικό και το ανήθικο.
Στην πλειονότητα οι μπλόγγερς δρουν ομαδικά και για καλούς σκοπούς, όπως ήταν η περίπτωση της Αμαλίας Καλυβινού, οι πυρκαγιές του καλοκαιριού, το χαμομηλάκι που είναι κοντά στο παιδί και τόσα άλλα.
Αν οι ψυχολόγοι λένε ότι «το γράψιμο είναι ψυχοθεραπεία», τα μπλογκς είναι το ίδιο και καλύτερα, εφόσον τον πόνο σου θα τον διαβάσει και κάποιος άλλος και με ένα του σχόλιο, θα συμπάσχει μαζί σου.
Αν πούμε πως τα παιδιά άρχισαν να εθίζονται και στην Ελλάδα με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, χίλιες φορές καλύτερα να έχουν το δικό τους μπλογκ. Προσέξ’ τε, δεν μιλάμε για τσάρτς! Ούτε για μπλογκ που στόχο έχουν το κακό. Κι επειδή τελευταίως τα μπλογκς γίνονται μόδα, θα πρότεινα την ανωνυμία οπωσδήποτε στην αρχή, τουλάχιστον στους νέους, γιατί όπως και στην ζωή, δεν είναι γύρω μας όλοι άγγελοι. Και προσοχή, δεν πιστεύουμε σε όλα όσα γράφονται ή διακινούνται. Πιστεύουμε τους επώνυμους, και τους ανώνυμους μόνο όταν τους γνωρίσουμε καλύτερα και γίνουν επώνυμοι τουλάχιστον για μας. Γιατί μπορεί να εμφανίζεται κάποιος σαν να είναι άντρας και να είναι γυναίκα ή το αντίθετο. Να λέει ότι είναι 20 χρονών και να είναι 40!
Παρ’ όλα αυτά, νομίζω πως η ζυγαριά γέρνει προς το ανοίξ’ τε ένα δικός σας μπλογκ!
Στο
http://www.kyklaminovounou.blogspot.com/
θα βρείτε το παλιό κυκλάμινο του βουνού και όλα τα παρακλάδια του
και στο
http://www.kyklaminovounou.blogspot.com/
θα βρείτε το νέο κυκλάμινο του βουνού το «Όλα σε ένα»
Και στα δυο εννοείται πως θα βρείτε όλους όσους προανέφερα και όχι μόνο!
Σας ευχαριστώ για την τιμή
Κατερίνα Σταματίου – Παπαθεοδώρου
Ή αλλιώς το «Κυκλάμινο του βουνού»
(ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥΛΟΓΟΥ! Τι να κάνουμε;)
