Ο άνθρωπος σε στιγμές μεγάλου πόνου, μεγάλου στρες και μεγάλης συναισθηματικής φόρτισης, μερικές φορές τρελαίνεται...Κάτι τέτοιο έπαθα εγώ την Κυριακή.
Πολλά, έντονα και ανακατεμένα συναισθήματα.
Με το που είδα την αυλή μου, την καρδιά μου καλύτερα, άνοιξα αμέσως το λάστιχο να ποτίσω τα λουλούδια μου. Όχι ότι ήταν απότιστα. (Ευτυχώς μια άλλη καλή μάνα, μ' αγαπάει και προσπαθεί να μου τα κρατάει ζωντανά. Να είναι καλά, καλή της ώρα!)
Απλά, ήθελα να τα ποτίσω κι εγώ.
Να νιώσουν την παρουσία μου.
Να τους πω να με περιμένουν...
Ν' αντέξουν κι άλλο.
Είδα τα αγριόχορτα που ήταν μεγαλύτερα απ' τις τριανταφυλλιές.
Έσκυψα να ξεριζώσω ότι προλάβαινα, μα αμέσως σκέφτηκα πως κι αυτά είναι όμορφα! Χαρίζουν πρασινάδα στην αυλή και αυτά πρέπει να τ' αγαπάω!
Έτσι τ' άφησα.
Ένιωσα αμέσως την ανάγκη να φωτογραφίσω...
Να πάρω μαζί μου, αν είναι δυνατόν, κάθε ανθάκι, κάθε νέο μπουμπούκι, κάθε τριαντάφυλλο που πέθανε εκεί πάνω στο κλωνάρι, κάθε κλωναράκι νέο, ακόμα και ξερό. Ήθελα να φωτογραφίσω κάθε τι και οποιαδήποτε λεπτομέρεια της αυλής που μου ξέφευγε με το μάτι.
Αμέσως μετά θυμήθηκα την μάνα Ελένη, ότι ποτέ δεν είχε δει αυτό το νέο σπίτι...
Δεν πρόλαβε.
Για πότε έκοψα την σελίδα με τον χαιρετισμό μου σ' Εκείνη, για πότε τον φωτογράφισα σε διάφορα σημεία, δεν το κατάλαβα.
Το είχα ξανακάνει άλλες φορές με βιβλία, μα εκεί ήταν προμελετημένο.
Αυτή τη φορά δεν ήταν!
Φωτογράφησα αυτή τη σελίδα 33 της ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ σε απίθανα σημεία, λες και έδειχνα στην μάνα Ελένη το νέο σπίτι από κάθε γωνιά.
Λες και από κει έβλεπαν καλύτερα τα μάτια της...
Δεν μ' ένιαζε αν φαίνονται τα γράμματα, αν εμποδίζει ο ήλιος...
Μου έκανε εντύπωση το πόσες πολλές φωτογραφίες τράβηξα... και κυρίως τα σημεία...
Μετά, όταν τις είδα, με ψυχολόγησα.
Δεν φωτογράφιζα για την ΘΕΣΣΑΛΙΑ, ούτε για το κείμενο, αλλά μόνο για να "δει" την καρδιά μου Εκείνη!
Είχα ξεχάσει πως με την δική μου μάννα συνεννοούμαι με την σκέψη ή μιλώντας της.
Αυτό δείχνει ότι δεν είχα και δεν έχω συνειδητοποιήσει ακόμα, για που Έφυγε...
