Της ψυχαναλύσεως...

Βράδυ Τετάρτης


Δεν ξέρω πως ν’ αρχίσω, ούτε πως θα τελειώσω αυτά που θέλω να γράψω απόψε.

«Παράξενη είσαι», λέει η δεύτερη φωνή. «Αν ήταν άλλη στη θέση σου, θα χόρευε, ενώ εσύ …»

Εσύ, τι, δεύτερέ μου εαυτέ; Ναι. Είμαι θυμωμένη και δεν ντρέπομαι γι’ αυτό. Έχω λόγω όμως.

«Έχεις κι ευκαιρίες όμως…»

Να τις βράσω! Όταν τις είχα ανάγκη, δεν μου τις έδιναν, ενώ μπορούσαν. Τώρα τι άλλαξε;

«Άλλαξε η γνώμη τους διαβάζοντάς σε!»

Άργησαν πολύ… Τώρα άλλαξε και η δική μου γνώμη για κάποιους.

«Άλλαξες…»

Ναι. Πολύ!

«Και ποιον νομίζεις πως τιμωρείς;»

Κανέναν. Τον εαυτό μου σίγουρα, αλλά κουράστηκα.

«Θα παραδεχτείς σε μένα για τον θυμό σου;»

Θα έπρεπε να τον είχες καταλάβει. Με θυμώνει κι αυτό ισούται και με πληγώνει, γιατί βγαίνει από πληγή, ότι τώρα με συγχαίρουν άνθρωποι που ήξεραν, που με έκαναν να ντρέπομαι που γράφω και στην ουσία με εμπόδισαν και τώρα τάχα, καμαρώνουν.

«Μετρημένοι είναι αυτοί».

Ναι. Δίκιο έχεις. «Μετρημένοι». Μετράει ο απλός ο κόσμος που δεν με ήξερε και τηλεφωνεί και με ψάχνει, οι γιαγιές που τις βγήκαν τα μάτια να διαβάζουν το Στιγμές με τα ψιλά γράμματα, γιατί δεν έφτανε το χρήμα, αλλά, να ! Με πονάει ακόμα.

«Κι όμως, δεν θα έπρεπε. Αυτή είναι δικαίωση».

Όχι. Δεν είναι. Ή τουλάχιστον αυτή δεν φτάνει για να σβήσουν τα σημάδια της δικής μου πληγής.

«Και τώρα, τι γίνεται;»

Τίποτα. Έχω το μπλογκάκι μου, είναι και τζάμπα, γράφω όποτε θέλω και όπως θέλω, χωρίς να έχω το άγχος αν θ’ αρέσω ή όχι, χωρίς το άγχος των βιβλίων, των εκδοτών και των κριτικών.

Και τώρα;

Και τώρα ξέσπασα. Πάμε στο κυκλάμινο για φωτογραφίες.

*********
Αφορμή γι’ αυτή την αυτοψυχανάλυση στάθηκε η συγκυρία των τελευταίων ημερών με το κείμενο «Η Άλλη Μάννα, η Ελένη», τη γιορτή στη Ζαγορά και το ότι μοίρασα 50 βιβλία στην Ζαγορά κι άλλα 65 στην Χλόη στα εννιάμερα, (ανά οικογένεια) στη μνήμη των δύο μαννάδων.
Καλά λόγια κυκλοφορούν στην «πιάτσα», τηλέφωνα χτυπούν συνέχεια.
Την χαρά μου την επισκίασε ο θυμός.
Θα μου περάσει!