Το πτυχίο

Απ' τα ανέκδοτα...

..... Δυστυχώς όμως αυτή η χιλιομετρική απόσταση σήμερα βοήθησε να φανεί μόνο ο θυμός μου. Το τηλέφωνο τον έκανε να φαίνεται μεγαλύτερος απ’ ότι ήταν. Το παιδί είδε τον θυμό μου, δεν είδε όμως την στεναχώρια μου.
Δεν χρειάστηκε να σκεφτώ πολύ. Κατάλαβα γρήγορα το λάθος μου. Της ξανατηλεφώνησα χωρίς θυμό. Μπροστά στην αγωνία για την υγεία της, το πτυχίο το έβαλα στην άκρη.
«Προέχει η υγεία σου, Αφροδίτη μου!» της είπα.
Και το πτυχίο ήθελα να πω, ας μη πάει πίσω κι αυτό. Για σένα είναι. Πρέπει να προσπαθήσεις περισσότερο γι’ αυτό.
Εγώ στη θέση σου, ήθελα να της πω, θα πήγαινα ακόμα κι αν ήταν παρδαλή όλη η φούστα. Θα εξηγούσα το πρόβλημά μου σε δυο καθηγητές και θα καθόμουν σε μια άκρη. Θα έγραφα ότι ήξερα και θα έφευγα τελευταία.
Ναι, εγώ αυτό θα έκανα. Δεν θα υπολόγιζα το ρεζιλίκι. Άλλωστε δεν το βλέπω σα ρεζιλίκι να είναι ματωμένη η φούστα μιας όμορφης κοπέλας.
Ναι, και δεν θα φόραγα άσπρη φούστα με τίποτα σε μέρες περιόδου. Σκούρα κορίτσι μου! Σκούρα! Κι αν όχι σκούρα, κόκκινη! Την άσπρη θα την φόραγα, αν είχα το κορμάκι σου και το μπόι σου, την μέρα που θα έπαιρνα το πτυχίο, γιατί αυτή τη μέρα θα γιόρταζα. Το άσπρο είναι το χρώμα της χαράς. Δεν βλέπεις οι νύφες; Άσπρα φοράνε!
Πτυχίο κόρη μου, ξέρεις τι θα πει πτυχίο; Ρώτα την Αγγέλα να σου πει. Αυτή δεν είχε και της καταπάτησαν όλα τα δικαιώματά της. Επέπλεαν γύρω της μόνο οι πτυχιούχοι κι ας ήταν το πτυχίο τους ακόμα και της πλάκας…
Κλειδί που ανοίγεις πόρτες κορίτσι μου είναι το πτυχίο. Ανοίγεις και μπαίνεις μέσα.
Τώρα βέβαια θα μου πεις, αν στα πω όλα αυτά, «Που ζεις μάνα; Δε βλέπεις γύρω σου πόσοι πτυχιούχοι είναι άνεργοι ή πόσοι δουλεύουν σε άσχετες δουλειές; Ξεχνάς τον Τάκη που δουλεύει γκαρσόν, τον Γιάννη που μοιράζει πίτσες, τον Κώστα που δουλεύει σε οικοδομή και την Λένα που κρατάει παιδάκια;»
Μμμ, ναι. Ξέρω, θα σου πω. Άλλαξαν οι εποχές. Τώρα, εν έτη 2008, ζούμε στην εποχή που οι περισσότεροι νέοι έχουν πτυχίο, αλλά τους είναι άχρηστο. Η ανεργία έχει φτάσει σε απελπιστική κατάσταση. Γι’ αυτό βλέπεις ακόμα και τους γερασμένους ή και συνταξιούχους γονείς να δουλεύουν ακόμη, για να στηρίξουν τα παιδιά τους. Και τα παιδιά μένουν ως να παντρευτούν με τους γονείς, γιατί τα λεφτά δεν φτάνουν. Κι αν παντρευτούν, τα λεφτά που θα παίρνουν δεν φτάνουν, πως ν’ ανοίξουν σπίτι; Εκεί αρχίζουν οι γκρίνιες και η μιζέρια, δεν φτάνει μόνο η αγάπη και χωρίζουν.
Δύσκολες εποχές.


Με λύγισε όταν έκλαψε. Μου είπε με παράπονο πως:
«Περίμενε πως εγώ θα την καταλάβω, αλλά έπεσε έξω…»
Κι εγώ, δεν την κατάλαβα… Έτσι νομίζει… Της είπα πως πρώτα απ’ όλα μετράει η υγεία της και η ψυχολογία της. Μετά έρχεται το πτυχίο που κι αυτό για εκείνη είναι. Για ένα καλύτερο μέλλον δικό της. Θα είναι η βάση της για μια νέα ζωή, για να χτίσει την καριέρα της και τα όνειρά της. Για να νιώσει χρήσιμη και δημιουργική.
Για το πτυχίο κόρη μου. Γι’ αυτό το παλιόχαρτο, ήθελα να τις πω, για άλλη μια φορά, αλλά... Χωρίς αυτό να ξέρεις πως δεν σε υπολογίζουν. Τα τελευταία χρόνια έχουν πολλοί μορφωμένοι στα χέρια τους, μα σε κάποιους είναι άχρηστο λόγω ανεργίας και σε πολλούς ψεύτικο, άχρηστο κι εκεί δηλαδή, γιατί δεν το αξίζουν και δεν το τιμούν.
Τώρα, ότι έγινε, έγινε. Ψάξε για μια καλή δουλίτσα, να παίρνεις περισσότερα, και οικονομία. Φέτος ο χειμώνας θα είναι ζόρικος. Θα σου στείλω ένα δέμα με τον Τάκη που έρχεται. Θα σου στείλω και το παντό που το ξέχασες εδώ το Πάσχα. Θα σου στείλω διάφορα, αλλά θα σου στείλω και το ημερολόγιο μιας κυρίας, της Αγγέλας. Διάβασέ το, Αφροδίτη μου! Ίσως σ’ αγγίξει. Εμένα πάντως μ’ άγγιξε πολύ.
Και να το ξέρεις: Εγώ, όπως και ο μπαμπάς, θα δουλέψουμε διπλά για να σε βοηθήσουμε να στηριχτείς στα πόδια σου και να πετύχεις τα όνειρά σου. Κι όσο γι’ αυτά που λένε οι ψυχολόγοι ότι δηλαδή υπάρχει ανταγωνισμός μάνας και κόρης, «εγώ τ’ ακούω βερεσέ» που έλεγε και η δική μου μάννα. Αυτά ίσως συμβαίνουν σε πλούσιες μανάδες που κατά λάθος μάλλον βρέθηκαν με κόρες. Εγώ ήξερα τι έκανα κι αν δεν το κατάλαβα καλά στην αρχή, το εμπέδωσα με το πρώτο σου «μαμά», κόρη μου!
Μην αμφιβάλλεις!
Αμφιβάλλεις;»