Μεζούρα η αγκαλιά

Απ' τα ανέκδοτα...



....Αργότερα που ανέβασα την ζυγαριά στο πατάρι, να μην βλέπω τα κιλά μου και συγχύζομαι, είχα για μεζούρα τις αγκαλιές μου.
Μόλις έρχονταν η Αφροδίτη (πάντα την περίμενα στο δρόμο με το σκυλί – η καλύτερη βόλτα του Ουντέζε μας, αφού λατρεύει την Αφροδίτη και του λείπει) μόλις άπλωνα τα χέρια μου να την αγκαλιάσω, τα χέρια μου ήδη είχαν μετρήσει τη μέση της. Καταλάβαιναν κι ακόμα καταλαβαίνουν και τον μισό πόντο που μπορεί να έχασε απ’ την προηγούμενη φορά που την είδα, κι ας φορούσε και παντό. Το καταλαβαίνω απ’ το σημείο που ανταμώνουν τα χέρια μου, όταν την παίρνω στην αγκαλιά μου. Πολλές φορές έφταναν στο σημείο ΣΟΣ.



Βέβαια, ποτέ η Αφροδίτη μου δεν ήταν παχουλή, αλλά παλιότερα όταν ζούσε κοντά μου, γέμιζε η αγκαλιά μου από παιδί! Δεν έφταναν τα δυο μου χέρια να συναντηθούν τόσο εύκολα. Τώρα, λες και κρατάω μια μινιατούρα αγκαλιά ή μια κούκλα. Πέρασαν τόσα χρόνια και ακόμα δεν λέω να το συνηθίσω. Πάντα η σύγκριση γίνεται με την τότε αγκαλιά. Με κείνη την αγκαλιά της φυγής στη νέα της φοιτητική ζωή.
«Πάλι αδυνάτισες;» γκρίνιαζα και γκρινιάζω ακόμα, μόλις συναντιόμαστε.
«Κάνεις λάθος μαμά! Ίσα ίσα που πάχυνα!»
«Πού πάχυνες παιδί μου κι εγώ δεν το βλέπω;»
«Αμάν βρε μαμά, ακόμα δεν ήρθα, πάλι. Δεν βαρέθηκες; Αόρατη θα είχα γίνει αν αδυνάτιζα όσο λες τόσα χρόνια!»




Κι ανεβαίνουμε την σκάλα… Και το σκυλί χοροπηδάει, ενώ εγώ σκέφτομαι να μη ξεχάσω να πάρω και βιταμίνες να της δώσω…
Ναι, ακόμα δεν ήρθε, αλλά εγώ συνέχιζα να ζυγίζω κι αν οι αγκαλιές δεν μπορεί να επαναλαμβάνονται συνέχεια, βγαίνουν παγανιά τα μάτια και εξερευνούν ανά πάσα στιγμή το σώμα της, το πρόσωπό της, τα μάτια της, το χρώμα της. Κι ο στόχος μου είναι όσο μείνει κοντά μου, να φάει πολύ, να παχύνει λίγο, να πάρει χρώμα φυσικό, (λες κι αυτή η άτιμη η Αθήνα, δεν έχει ήλιο!) για να έχει απόθεμα όταν θα φύγει πάλι. Λες και είναι κατσίκα που θα αναμασήσει, λες και είναι καμήλα και θα τραφεί απ’ το λίπος της, μέρες της πείνας…




Κάπως έτσι. Υπερβολική ναι, μα μόνο σ’ αυτό το παιδί, γιατί λείπει. Στον γιο μου που είναι κοντά μου, αν και αδύνατος κι αυτός, δεν είμαι έτσι. Ξέρω ότι είναι το σκαρί του. Μοιάζει τον μπαμπά του, πριν τον γάμο. Ψηλός και αδύνατος. Μετά πάχυνε. Ξέρω και βλέπω τις κατσαρόλες που αδειάζουν πριν καν προλάβω να δοκιμάσω, κι έτσι ο μικρός έχει γλυτώσει απ’ την γκρίνια μου για τα κιλά του.