Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπηςΜΑΡΩ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ
ΨΥΧΟΓΙΟΣ
Όσοι δε γράφουν νομίζουν πως ένας συγγραφέας πάντοτε ελέγχει όσα λέει, τις εικόνες που περιγράφει, τα γεγονότα που διηγείται, τις ιστορίες, τα πρόσωπα. Πως όλα προέρχονται και σχεδιάζονται απ’ το μυαλό κι απ’ τη συνείδηση του συγγραφέα. Αυτό όμως δεν είναι πάντα αλήθεια. Αρκετές φορές είναι τα πρόσωπα και οι εικόνες που κυνηγούν το συγγραφέα, οι ιστορίες που απαιτούν να εμφανιστούν στο φως. Όσο εξαφανίζεσαι γράφοντας, τόσο εκείνα καταδέχονται να σε πλησιάσουν.
Σελ. 15
Την ίδια κίνηση θα κάνω κι εγώ. Θα σηκώσω το ποτήρι, θα το κοιτάξω φωτισμένο από τον πολυέλαιο, θα το ακουμπήσω ξανά στη θέση του. Δε θα το αγοράσω. Μπορεί γι’ αυτό, επειδή δεν το απέκτησα, να είμαι ακόμη ερωτευμένη μαζί του.
Σελ. 17
Γράφει ο Φρομ: Ίσως ο τρόπος ύπαρξης με βάση το είναι μπορεί να περιγραφεί με τη βοήθεια ενός συμβόλου, που μου πρότεινε ο Max Hunziger. Ένα μπλε ποτήρι φαίνεται μπλε όταν το διαπερνάει το φως, που απορροφάει όλα τα άλλα χρώματα και δεν τ’ αφήνει να περάσουν. Μ’ άλλα λόγια, ονομάζουμε ένα ποτήρι «μπλε» γιατί δεν κρατάει τα μπλε κύματα. Το όνομά του δεν το παίρνει από κάτι που έχει, αλλά από κάτι που δίνει προς τα έξω.
Όσο για τον Αγιορείτη Γέροντα πηγαίνει ακόμη πιο πέρα: Αν δώσεις στον άλλον ένα αμπέλι, αμέσως να το ξεχάσεις. Αν όμως εκείνος σου χαρίσει ένα τσαμπί σταφύλι από το αμπέλι που του χάρισες, μη το ξεχάσεις ποτέ.
Σελ.18
Αν η μαμά πάει στο άλλο δωμάτιο και δε φαίνεται πια, το μωρό κλαίει σπαραχτικά γιατί πιστεύει ότι η μαμά δεν υπάρχει πια, ότι χάθηκε για πάντα. Όλο το σύμπαν έχει ως κέντρο ερμηνείας το ανώριμο εγώ. Προκειμένου να καταλάβουμε πως υπάρχουν κι άλλα εκτός απ’ αυτά που εμείς κοιτάμε, πως οι άλλοι είναι άλλοι, διαφορετικοί απ’ το δικό μας εγώ, χρειάζεται η σταδιακή ανάπτυξη της προσωπικότητας. Στα σημεία που παραμένουμε ανώριμοι, καθηλωνόμαστε σε παιδικές λειτουργίες. Μία απ’ αυτές, εξαιρετικά σοβαρή, είναι και η προβολή.
Σελ. 24
Το ποστ της συνέχειας, είναι εδώ:
